Memorial of Che Guevara, The Haj of Leon Uris, and Sense of Freedom

Yesterday, 9th October is the date of Che Guevara's Approved Death. People all over the world (including our Asian people) heard about him, his movements to give birth revolutionized countries, and like other heroes, his death. The world's materialized developments are in such a rocket-speed, and yet, somehow we know him, at least we thought we know him. Why?

I hereby submit the links providing the Times’ list of 100 most influencing people on the world telling about Che Guevara, the novel of Leon Uris; The Haj, and the documentry about Che Guevara’s biography.


Did I like Che? Did I admire his Marxist people revolutionaries and achievements? No. I’m not prefering armed victory. But I like his undaunted, clear and sharp ideas. His practical way to approach community’s pain in those days. He could have weakness and mistakes which every human being would have. But I like him because of his passion in Freedom and Socialism. I admire him because of his do-as-I-do spirit.

At that exact period, a novel about Isreal-Palestine conflict; The Haj by Leon Uris come across my thoughts. Jews from all over the world came and built Isreal on “the promised land” and the palestanians have no choice but to be the enemy with invaders (settlers in other words). Why did that invasion and who did that option are the cases to be discussed by political prophets and international relationship experts. That explosive is still active and many experts report and analyze about it’s reasons. The only thing I’ve thought about was Jew’s passion on the ground, survival spirit. Amongst the author’s many efforts, those Jews’ opinion in that period is the most attractive fact on me.

To stand among thousands enemy, we need friends. But if we, ourselves can’t effort strength to stand, what will be result? Whatever and whoever help us, we need to stand firmly on our own ground first and we need morale strength to do so.

Che Guevara’s opinion and that of Jews’ are completely out of concern, I suppose so. Che was the leader for revolutions where the enemy of people are unreliable, selfish governments. He was the friend for rebillions and enemy for monarchies and rulers of cruelity. Jews’ concern is Land-for-Stand, to survive, to be a citizen of a country like most of the world’s people are. They gathered from all over the world, sacrificed all their possessions and their lives in that land’s establishment. They stand on their desire than on their leadership. All people have one thought and stand on that thought only. They need only strong desiration.

These two cases seem opposite to each other. And yet, they overwhelmed my thoughts about my motherland’s refugies and rebillions on Juntas.

There are many people who left our country for building up their own lives there. Some are trying and some have been settled. Without strong financial background as in Jews’ case, we, offsprings of mother Myanmar, once have own land and have to abandone it. Unlike Palestanians, the surpressing force didn’t come from different country, different people, but from the same people of same roots, same mother land. Palestinians’ bitterness on Isrealies can be empathize, for myself, thinking of my own land and my country.

Myanmar student’s army at Thailand Border and India Borders have the same objective: to make Juntas know themselves what they deserve. I wish for a while, unintentionally, if Che Guevara is still alive and knows our struggles with Juntas, we would not be in failure for such a long time. My inner mind responsed instantly that the hands holding rifles should be strong enough to squeeze the trigger. Without strength to stand the backward force of a gun, who could against the completely armed force? We can try to pass each day facing daily struggles however the juntas are ruling longer. That’s what we could, we did do along this dark age. Our people’s recognizing resistance to troubles make us used to with this cruel rulers.

We are used to with losing our own human rights that we forget the fact of ownership for those rights; freedom of thinking, speaking, writing, expressing our own opinions. Till we couldn’t bear responsibilities of that rights, basic human rights. Now, the situations are worse that we have to oppose Juntas for getting back our rights. With this weak body and mind, how could we stand on this land? We’ve been patient because we’ve been afraid of armed force, then when will be the end? Will this freedom be achieved with breaking point patience?

At least, we can agree to disagree, even in the case of looking for the spirit of freedom in oneself. Let’s start thinking freely!

ျမန္မာလိုအေတြးေတြကို ေအာက္မွာ ေရးျဖစ္ပါတယ္။

ေခ်ေဂြဗားရား၊ ဂ်ဴးတုိင္းျပည္ထူေထာင္မႈႏွင့္ လြတ္လပ္ေသာ စိတ္ဓါတ္

ေခါင္းစဥ္ခ်ေရးၿပီးေပမယ့္ ကၽြန္မ စာေရးရမွာ တံု႕ဆိုင္းေနတယ္။ ေရးခ်င္လြန္းလို႔ ဖတ္ခဲ့၊ စုခဲ့တဲ့ Offline file ေတြ ဖြင့္ထားၿပီး တျခား အလုပ္ေတြကိုခ်ည္း ၿပီးေအာင္လုပ္ေနမိတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ၊ ဒါ ဘာေၾကာင့္မ်ားလဲ၊ ကၽြန္မ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေမးမိတိုင္း ဆက္မစဥ္းစားခ်င္ဘူး။
ေရးခ်င္တဲ့စိတ္က ျပင္းျပလြန္းသေလာက္ ကၽြန္မရင္ထဲမွာ ျပည့္က်ပ္လွ်ံတက္လာတာက ကၽြန္မရဲ႕ ကိုယ့္ကုိယ္ကို မယံုရဲတဲ့ အငံု႕စိတ္။ ကၽြန္မ တန္းစီဖြင့္ထားတဲ့ offline webpage ေတြကို တစ္ခုခ်င္းစီ လိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္။
ေခ်ေဂြဗားရား အေၾကာင္း Wikipedia က စုေဆာင္းေဖၚျပထားတဲ့ အတၳဳပၸတၱိ၊ သူ႕စာအုပ္စာရငး္၊ သူ႕ လႈပ္ရွားမႈ သမိုင္းေတြ၊ ၿပီးေတာ့ သူ႕ကို သူရဲေကာင္းတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ အ႐ူးအမူး ကိုးကြယ္ခဲ့တဲ့ လူေတြနဲ႕ သူ႔ရဲ႕ဇာတ္သိမ္း၊ Time မဂၢဇင္းၾကီးကေရြးခ်ယ္ေဖၚျပတဲ့ ကမာၻကို လႊမ္းမိုးႏိုင္သူမ်ား (၁၀၀) စာရင္းထဲက သူ႕ရဲ႕ အေၾကာင္း၊ စာေရးဆရာ လီယြန္ယူးရစ္(စ္)ရဲ႕ The Haj ဆိုတဲ့ စာအုပ္နဲ႕ ေနာက္ခံဇာတ္ ေၾကာင္း၊ အစၥေရး- ပါလက္စတိုင္း ပဋိပကၡအေၾကာင္း သမိုင္းစာမ်က္ႏွာေတြ။
ကၽြန္မ ေခ်ေဂြဗားရားကို သေဘာက်မိသလား၊ သူ႕ရဲ႕ ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒအေျခခံၿပီး လူထုေတာ္လွန္ေရး လုပ္ငန္း ေဖၚေဆာင္ပံုေတြကို ႏွစ္ျခိဳက္မိသလား ဆိုေတာ့ - ဟင့္အင္း၊ ကၽြန္မ သေဘာ မက်လွပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူ႕ရဲ႕ မဆုတ္မနစ္တဲ့ စိတ္ဓါတ္နဲ႕ ျပတ္သားတဲ့ အေတြးအေခၚေတြကို ၾကိဳက္တယ္၊ သေဘာက်တယ္၊ ေလးစားတယ္၊ လူသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရွိႏိုင္တဲ့ အားနည္းခ်က္ေတြ၊ အမွားေတြ သူ႕မွာလည္း ရွိမွာပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ သူ႕ကို သူ႕ရဲ႕ အမွန္တရားနဲ႕ လြတ္လပ္မႈကို ျမတ္ႏိုးတဲ့စိတ္ဓါတ္ေၾကာင့္ကိုပဲ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ သေဘာက်မိတယ္။
ဘာမဆိုင္ညာမဆိုင္လို႔ပဲေျပာရမလား၊ ကၽြန္မအေတြးထဲမွာ စာေရးဆရာ Leon Uris ေရးတဲ႕ The Haj ဆိုတဲ့ အစၥေရး-ပါလက္စတိုင္း သမိုင္းေနာက္ခံ၀တၳဳ ၀င္ လာတယ္၊ ကမာၻအရပ္ရပ္က ဂ်ဴးလူမ်ိဳးေတြ ေရာက္လာၿပီး အစၥေရး ႏိုင္ငံထူေထာင္လိုက္တဲ့အခါ ႏွစ္ေပါင္း ရာေထာင္ခ်ီေနလာခဲ့ၾကတဲ့ ပါလက္စတိုင္းေတြရဲ႕ ႏိုင္ငံ၊ လူ႔အဖြဲ႕အစည္း ၿပိဳကြဲပ်က္စီးရပါေတာ့မယ္။ ဘယ္သူေတြ ဘာလုပ္ခဲ့လို႔ ဒီေန႕ကမာၻၾကီးမွာ အဲဒီယမ္းအိုးၾကီး က်န္ခဲ့ရတာလဲဆိုတာ ပညာရွင္ေတြ သံုးသပ္ထားတာ အမ်ားၾကီးပါ၊ ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာ စြဲက်န္ခဲ့တာ ဂ်ဴးေတြရဲ႕ ေျမခ်စ္စိတ္၊ ရပ္တည္လိုစိတ္ျပင္းထန္တဲ့အေၾကာင္းပဲ။ စာေရးဆရာရဲ႕ အားထုတ္မႈေတြထဲမွာ အဲဒီ ဂ်ဴးလူမ်ိဳးေတြရဲ႕ အဲဒီအခ်ိန္ကာလက ရပ္တည္ခဲ့တဲ့ သေဘာထားကို ထင္ဟပ္ေစခဲ့တာဟာ ကၽြန္မစိတ္ကို အဖမ္းစားဆံုးပါပဲ။
ရန္သူတစ္ေထာင္ရဲ႕အလယ္မွာ ရပ္ဖို႔အတြက္ မိတ္ေဆြေတြရွိဖို႔လိုပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က ရပ္တည္ လိုမႈမရွိခဲ့ရင္ေရာ၊ ဘယ္မိတ္ေဆြက ဘယ္ေလာက္ပဲကူညီသည္ျဖစ္ပါေစ၊ ကိုယ့္ေျခေထာက္ကို ၿမဲၿမဲခိုင္ခို္င္ ရပ္ႏိုင္ဖို႔ စိတ္ဓါတ္ခြန္အား အမ်ားၾကီးလိုပါတယ္။
ေခ်ေဂြဗားရားနဲ႕ ဂ်ဴးေတြ- ဘာဆိုင္သလဲ။ ေခ်ေဂြဗားရားက အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္က လူထုလြတ္ေျမာက္ေရး အတြက္ ပုန္ကန္မႈေတြကို ေခါင္းေဆာင္ရပ္တည္ေပးတဲ့လူ၊ ပုန္ကန္သူတို႕ရဲ႕ မိတ္ေဆြ၊ အာဏာရွင္တို႕ရဲ႕ ရန္သူ။
ဂ်ဴးေတြက ဘယ္တုန္းကမွ မပိုင္ခဲ့ရတဲ့ ေျမမွာ ရပ္တည္ဖို႔ ကမာၻအရပ္ရပ္ကေန ၀ိုင္းလာၿပီး သူတို႕ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး စုေဆာင္းလာတဲ့ အရာအားလံုး ပံုေအာၿပီး ႏိုင္ငံတစ္ခု ထူေထာင္သူေတြ၊ ေခါင္းေဆာင္ ဆိုတာထက္၊ အားလံုးက တစ္စိတ္ထဲရွိၿပီး အဲဒီ တစ္စိတ္ထဲနဲ႕ ရပ္တည္သူေတြ။ တကယ္ ျပင္းျပတဲ့ စိတ္ဓါတ္နဲ႕ ရပ္တည္ခ်က္ပဲ သူတို႔မွာ လိုတယ္။
အဲဒီ ဆန္႕က်င္သေယာင္ျဖစ္ေနတဲ့ အေၾကာင္းအရာႏွစ္ခုလံုးဟာ ကၽြန္မရဲ႕ အမိေျမနဲ႕ပတ္သက္တဲ့ ဒုကၡသည္ ျပႆနာနဲ႕ အာဏာရွင္စနစ္ဆန္႕က်င္မႈအေၾကာင္းအေတြးေတြမွာ ၀င္ေရာက္လႊမ္းမိုးလာခဲ့ပါတယ္။
ကၽြန္မတို႔ ႏိုင္ငံကေန ထြက္ခြါသြားခဲ့ၿပီး ကမာၻအရပ္ရပ္မွာ ေရာက္ရွိေနၾကသူေတြ၊ အသိပညာရွင္၊ အတတ္ပညာရွင္ေတြ၊ ၾကိဳးစားဆဲ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြ၊ အမ်ားၾကီးရွိေနၿပီဆိုတာ အားလံုးလည္း သိၾကပါတယ္။ ဂ်ဴးေတြလို စီးပြါးေရးမွာ ေတာင့္တင္းတဲ့ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံေတာ့ မရွိဘူးေပါ့။ ကိုယ္ပိုင္တဲ့ ေျမ မွာ ကိုယ္မေနႏိုင္ေလာက္ေအာင္ စြန္႕ထြက္ခဲ့ရတဲ့ တိုင္းျပည္ရဲ႕ သားသမီး လူငယ္ေတြ၊ ကၽြန္မတို႕ရဲ႕ ဘ၀ေတြက ပါလက္စတိုင္းေတြရဲ႕ ေျမရွိခဲ့ပါလ်က္နဲ႕ မေနရ၊ မပိုင္ရတဲ႕ ဘ၀မ်ိဳး၊ သူတုိ႕ရဲ႕ နာက်ည္းခ်က္ ခံစားမႈေတြက ကၽြန္မ ေသြးကို ဆူေစတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မတို႕ရဲ႕ ဘ၀က တျခားတစ္ပါးက ကိုယ့္ေျမကို က်ဴးေက်ာ္လာလို႔ ျဖစ္ရတဲ့ ဒုကၡမဟုတ္ဘူး၊ ကိုယ့္ေျမ၊ကိုယ့္ေရကို ကိုယ့္လူမ်ိဳးကပဲ ျပန္ႏွိပ္စက္ေနလို႔ ျဖစ္ရတဲ႕ အာဏာရွင္စနစ္ရဲ႕ ဒုကၡ။
ထိုင္း-ျမန္မာ နယ္စပ္က ျမန္မာေက်ာင္းသား အဖြဲ႕အစည္းေတြ၊ အိႏၵိယ-ျမန္မာ နယ္စပ္က တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႕ေတြနဲ႕ ေက်ာင္းသားတပ္ေတြ၊ သူတို႕အားလံုးရဲ႕ တူညီခ်က္တစ္ခုက အာဏာရွင္စနစ္ကို ပုန္ကန္ေနၾကတာ။ ေခ်ေဂြဗားရားလို လူမ်ိဳးသာ ရွိခဲ့ရင္ေလ၊ ကၽြန္မတို႕ ဒီေလာက္ၾကာၾကာ ႐ံႈးနိမ့္ေနပါ့မလား လို႔ ေတြးမိတယ္။ ခ်က္ခ်င္း ေနာက္အေတြးက ကန္႕ကြက္တယ္၊ ဘယ္တိုင္းသူျပည္သားေတြက ေျခသလံုး ပေလြ႐ိုးကို ၾကံ႕ၾကံ႕ခံရပ္ၿပီး ေသနတ္ေမာင္းကို ျဖဳတ္ႏိုင္ၾကမလဲ။ ဒီဆင္းရဲဒုကၡေန႕ရက္ေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား တစ္ေန႕ခ်င္း ရင္ဆိုင္ၿပီး ျဖတ္သန္းဖို႕ ၾကိဳးစားတာက ကိုယ္လုပ္ႏိုင္လာခဲ့တဲ့၊ လုပ္လာခဲ့တဲ့ ကိစၥေလ။ ကၽြန္မတို႕ လူမ်ိဳးရဲ႕ စံထားေလာက္တဲ့ ခံႏိုင္ရည္က ကၽြန္မတို႕ကို ဒီ ဒုကၡေလာကနဲ႕ အသားက်ေစတယ္။
ကၽြန္မတို႕ေတြ ကိုယ့္အခြင့္အေရးကို ကိုယ္ဆံုး႐ံႈးလာခဲ့တာ ဘယ္ေလာက္မ်ား အသားက်ေနၿပီလဲဆိုရင္ လြတ္လပ္စြာ ေတြးေခၚခြင့္၊ ေျပာဆိုခြင့္၊ ေရးသားခြင့္၊ ေဖၚထုတ္ခြင့္ စတဲ့ ေမြးရာပါအခြင့္အေရးေတြဟာ ကိုယ္ေတာင္းစရာမလိုဘဲ ပိုင္ဆိုင္တယ္ဆိုတာကိုေမ့ၿပီး အလိုအေလ်ာက္ စြန္႕လႊတ္ေနခဲ့မိတဲ့အထိပဲ။ အဲဒီ အခြင့္အေရးေတြကို ထိန္းသိမ္းဖို႕ေတာင္ တာ၀န္မယူမိေတာ့တဲ့အထိေပါ့။ အခုမ်ားေတာ့ ေတာင္းယူ၊ ဆန္႕က်င္ယူရတဲ့အထိ ျဖစ္လာခဲ့ၿပီ။ ဒီခြန္အားေတြနဲ႕ ကၽြန္မတို႕ ဒီေျမမွာ ဘယ္လိုရပ္တည္ၾကမလဲ။ မႏိုင္လို႕ သည္းခံခဲ့ၾကတာကေန ဘယ္အေျခအေနထိ ကၽြန္မတို႕ သည္းခံေနမိၾကဦးမလဲ။ သည္းမခံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ သည္းခံၿပီးမွ ရလာမယ့္ လြတ္လပ္ခြင့္လား။
လြတ္လပ္တဲ့စိတ္ဓါတ္ေတြကို ျပန္လည္ရရွိဖို႔ ကၽြန္မတို႔ လြတ္လပ္စြာ သေဘာထားကြဲခြင့္ရွိပါေသးတယ္ေနာ္။ ေတြးခ်င္သလို ေတြးၾကည့္ၾကတာေပါ့။